Spotkanie 21- Fotografia Analogowa

 0.

Budowa analogowego aparatu fotograficznego:

1. Zewnętrzna soczewka obiektywu pokryta zazwyczaj cienką warstwą antyodblaskową i pochłaniającą promieniowanie UV.
2. Soczewki korygujące, które razem z soczewką zewnętrzną tworzą zespół ruchomy, który można oddalać i przybliżać od aparatu za pomocą pierścienia, co umożliwia zmianę ogniskowej obiektywu.
3. Wbudowana w zestaw tylnych, nieruchomych soczewek korygujących jest przysłona, za pomocą której można regulować ilość światła wpadającą z zewnątrz do aparatu.
4. Mechanizm spustowy (migawka) otwierający przesłonę, która normalnie jest zamknięta, dzięki czemu światło nie dociera do kliszy lub matrycy. Po naciśnięciu przycisku spustowego przesłona się otwiera na ściśle określony czas, po czym ponownie się zamyka, dzięki czemu można precyzyjnie ustalać czas naświetlania kliszy lub matrycy. W aparatach analogowych naciśnięcie przycisku spustowego uruchamia też mechanizm przesuwu kliszy fotograficznej, a w lustrzankach podnosi także uchylne lustro.
5. Rolka z kliszą fotograficzną.
6. Ucho na opaskę do noszenia aparatu.
7. Przycisk uruchamiający mechanizm spustowy.
8. Pokrętło ogólnych ustawień aparatu.
9. Wyświetlacz podstawowych parametrów pracy aparatu.
10. Wizjer, przez który obserwuje się kadr.
11. Złącze umożliwiające przyłączenie do aparatu zewnętrznej lampy błyskowej lub mechanizmu zdalnego wyzwalania.
12. Pierścień regulacyjny obiektywu.

1.Fotografia (rysowanie za pomocą światła) – zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne – fotografia otworkowa, rayografia.

Pierwsza udana, trwała fotografia wykonana przez Nicéphore'a Niépce'a w 1826

2. Podstawowy podział technik fotograficznych-

• fotografia analogowa – od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalenia obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych – fotografia wielkoformatowa), błon (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych), błon zwojowych najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych). Obraz zapisany na kliszach przenoszony był na papiery o różnych formatach.
• szlachetne techniki fotograficzne – techniki oparte na wykorzystaniu światłoczułości i garbujących właściwości soli chromianowych, a także innych związków światłoczułych, np. guma, pigment, bromolej.
• fotografia cyfrowa – tutaj rejestracja obrazu odbywa się nie na materiale światłoczułym, ale na urządzeniu optoelektronicznym zwanym matrycą (np. w układzie CCD, CMOS) zamontowaną w aparacie cyfrowym. Obiektywy aparatów cyfrowych są identyczne (pod względem konstrukcji optycznej) ze stosowanymi w aparatach do fotografii tradycyjnej, ale występują też w postaci zmodyfikowanej, np. z wbudowanymi mechanizmami korekcji wstrząsów.

Naukowców od zawsze fascynowała możliwość rejestrowania dokładnych obrazów ruchu, przykładem jest twórczość Eadwearda Muybridge'a.

Autoportret Siergieja Prokudina-Gorskiego z lat 1905-1915 nad rzeką Karolitskai niedaleko Batumi.

Jedna z pierwszych fotografii barwnych wykonana (ok. 1900 roku) metodą opracowaną przez "Polskiego Edisona" Jana Szczepanika. Szczepanik opatentował tę metodę w USA i w Wielkiej Brytanii. Na podstawie licencji Szczepanika amerykańska firma Kodak w roku 1928 wprowadziła do sprzedaży film barwny "Kodachrome", a niemiecka firma AGFA, po ulepszeniu jego projektu, wyprodukowała własne aparaty małoobrazkowe "Agfacolor".

Etykieta pochodząca z opakowania światłoczułego papieru do fotografii barwnej wynalezionego przez Jana Szczepanika i sprzedawanego przez jego firmę.

3.HISTORIA


Fotografia, powstała w XIX wieku, korzystała z wynalazków znanych już wcześniej. Przykładem jest camera obscura, znana już w starożytnej Grecji.

• 1556 – Georg Fabricius zauważył, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem promieni słonecznych.
• 1724 – światłoczułość azotanu srebra zaobserwował Johann Heinrich Schulze.
• 1725 – w Halle Johann Heinrich Schulze uzyskał pierwsze odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku srebra na podkładzie z białej kredy.

Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie materiału podkładowego emulsją. Jako obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału, w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, chociaż nie dający się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny.

• 1826 lub 1827 – powstała pierwsza fotografia, stworzona przez Francuza Josepha-Nicéphore'a Niepcego na wypolerowanej płycie metalowej

Jako substancję światłoczułą wykorzystał on asfalt syryjski – związki bitumiczne wytworzone z ropy naftowej. Otrzymane przez niego zdjęcie było jednak bardzo niedoskonałe.

• 1839 – rok uznawany za właściwą datę wynalezienia fotografii. Francuz Louis Jacques Daguerre zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytę miedzianą pokrytą srebrem.

Metoda Daguerre’a, zwana od nazwiska twórcy dagerotypią, pozwalała na otrzymanie poprawnego zdjęcia, ale tylko w jednym egzemplarzu, gdyż utworzony na płytce obraz był od razu obrazem pozytywowym.

• w tym samym czasie nad otrzymywaniem obrazów tworzonych przez światło pracował angielski uczony William Henry Fox Talbot.

Naświetlając w ciemni optycznej papier powleczony jodkiem srebra uzyskał on – po wywołaniu kwasem galusowym – obraz negatywowy, w którym jasnym miejscom fotografowanego przedmiotu odpowiadał czarny strąt srebra. Następnie, naświetlając przez ten negatyw arkusz papieru pokryty warstewką chlorku srebra, otrzymywał obraz pozytywowy w dowolnej liczbie odbitek.

• 1839 – John Herschel na określenie procesu opracowanego przez Talbota wprowadził termin fotografia.

Technika fotografii rozwijała się od tego momentu bardzo szybko. Już wkrótce płytki srebrne lub arkusze papieru zastąpiono płytkami szklanymi powleczonymi warstwą światłoczułą. Płytki te preparowano tuż przed wykonaniem zdjęcia, co wymagało przenośnej ciemni fotograficznej, w której można było dokonać tego zabiegu.

• 1861 – fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi udało się uzyskać pierwszą trwałą fotografię barwną.
• 1907 – bracia Lumière wprowadzili na rynek pierwsze płyty do fotografii barwnej, Autochrome. Były one wyprodukowane na bazie barwionej skrobi ziemniaczanej.
• 1935 – wprowadzono do sprzedaży pierwszy współczesny trójwarstwowy film barwny – Kodachrome.
• większość współczesnych filmów barwnych, oprócz Kodachrome, wykorzystuje technologię stworzoną dla filmu Agfacolor w 1936.
• od 1963 – jest dostępny natychmiastowy materiał kolorowy firmy Polaroid Corporation.

Fotografia pojawiła się na ziemiach polskich już w roku 1839, kiedy to Kurier Warszawski wydrukował ogłoszenie firmy Fraget oferującej aparaty do dagerotypii. Rok później w Poznaniu i w Warszawie pojawiły się ilustrowane broszury poświęcone dagerotypii.
Początek przemysłu fotograficznego na ziemiach polskich to rok 1887, kiedy chemik Piotr Lebiedziński założył w Warszawie fabrykę papierów fotograficznych FOTON. W 1899, również w Warszawie, powstała wytwórnia aparatów fotograficznych i obiektywów FOS.

4.Fotografia tradycyjna vs analogowa
 Bardzo często fotografię tradycyjną (opartą na wykorzystaniu światłoczułych własności halogenków srebra) kompletnie mylnie określa się fotografią analogową. Jest to poważny błąd merytoryczny, gdyż fotografią analogową można określić proces reprodukcji obrazu z pomocą urządzeń elektronicznych analogowych (np. fotopowielacz). Wynikiem działania światła na taki element światłoczuły jest powstanie sygnału analogowego, a nie efektu fotochemicznego na błonie filmowej czy innym nośniku emulsji światłoczułej.

Pierwsza kolorowa fotografia, Maxwell